Πώς να ξεκινήσω να γράψω για τους «Γλαρόλυκους» χωρίς να φανεί απόλυτα υποκειμενικό; Δεν μπορώ. Επομένως το δηλώνω από τώρα πως είμαι θετικά προκατειλημμένη διότι έχω την τιμή να είμαι εκεί από την αρχή.
Ποια είναι η αρχή; Θα σας πω εγώ γιατί δεν ξέρω αν θα σας το έλεγε ποτέ ο Χρήστος Κουλαξίζης, ο υπεύθυνος του εκδοτικού (για όποιον δεν το γνωρίζει).
Η αρχή λοιπόν έχει ως εξής: καθόμαστε σπίτι μου και βάζουμε κάτω τα οικονομικά μας και τις διαθέσεις μας και βλέπουμε πως δεν βγαίνουμε! Δεν βγαίνουμε οικονομικά και δεν βγαίνουμε από θέμα ενέργειας διότι είχαμε δεχθεί αρκετά χτυπήματα με την όλη κατάσταση της πανδημίας – όπως και ο υπόλοιπος κόσμος άλλωστε. Και τι πιο λογικό από το να αναλάβεις κάτι καινούριο, με ευθύνες κι έξοδα; Και αυτός αγαπητοί αναγνώστες είναι ο Χρήστος Κουλαξίζης.
Είχε τόσο μεγάλη ανάγκη να κάνει κάτι δημιουργικό που αποφάσισε πως θα ξεκινήσει αυτό το εγχείρημα. Κι όταν ο τρελός φίλος σού λέει ότι θα πηδήξει από τον γκρεμό για να αισθανθεί ελεύθερος, το μόνο που μπορείς να κάνεις ως σωστή φίλη είναι να πεις «Να σε σπρώξω για να γίνει πιο εύκολο;». Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα του εκδοτικού…
Όταν ήρθε η ώρα να του δώσει όνομα, έδωσε το όνομα του blog που είχε μέχρι τότε κι αποφάσισε να κρατήσει την ιδέα του blog και να την κάνει τη βασική φιλοσοφία του εκδοτικού:
«Τα λογοτεχνικά κείμενα θα πρέπει να είναι ελεύθερα να διαβαστούν απ’ όλους. Ο κόσμος θα πρέπει να έχει πρόσβαση σε αυτά ανεξαιρέτως οικονομικής κατάστασης.» Κι έτσι ήρθε και το μότο: «Ελεύθερη λογοτεχνία, ελεύθερος πολιτισμός, ελεύθεροι άνθρωποι».
Γιατί «Γλαρόλυκοι» θα ρωτήσετε! Ξέρετε τη φράση «Κυνηγάει Χίμαιρες»; Η Χίμαιρα είναι μυθικό πλάσμα που αποτελείται από διαφορετικά πλάσματα. Αποφάσισε λοιπόν να φτιάξει τη δική του χίμαιρα και να κυνηγήσει το δικό του άπιαστο όνειρο.
Και ξεκίνησε να παίρνει φίλους και γνωστούς που μπορούν να τον κατευθύνουν μιας και τα δικά μου λόγια δε νομίζω πως ήταν αρκετά: «Το ‘χεις! Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις».
Κι εκεί ξεκινάει το άλλο απίστευτο κομμάτι… Νομίζαμε πως θα ήταν κάτι που θα έκανε εκείνος με τη δική μου βοήθεια όπου κι όπως μπορούσα και σιγά-σιγά θα άνοιγε ο κύκλος ώστε να μάθει ο κόσμος τους «Γλαρόλυκους». Αμ, δε!
Ένα τηλεφώνημα με τον Γιάννη Φαρσάρη από την «Ανοιχτή Βιβλιοθήκη» αρκούσε για να δω τον κολλητό μου να πετάει. Του μίλησε και του έδωσε δύναμη, πληροφορίες και μια απίστευτα θετική ενέργεια ώστε να φύγει ένα μεγάλο κομμάτι άγχους και να κάνει τον Χρήστο να δώσει ακόμα περισσότερη ενέργεια.
Κι έπειτα μιλάει με τον Δημήτρη Νίκου ο οποίος είναι εκεί να συνεισφέρει με κάθε τρόπο, να του δίνει ιδέες, να γίνεται κομμάτι της γλαρολυκοπαρέας και να λέει «ναι» σε κάθε τρελή ιδέα.
Ωστόσο, βγάζει και μία ανακοίνωση για το πρώτο τεύχος των γλαρόλυκων για να αναδείξει νέους συγγραφείς. Σημειωτέον: ο κόσμος δεν ήξερε ακόμα ότι είχε μπει στη διαδικασία να γίνει επίσημο και δεν ήταν απλά ένα site. Και κάπου εκεί αρχίζει ένας καταιγισμός από ανθρώπους που δεν τους ξέραμε και δεν μας ήξεραν με συμμετοχές κι ας ήταν ελεύθερο. Που σημαίνει ότι όλοι απλά ήθελαν να αναδείξουν την τέχνη τους και να προσφέρουν στον κόσμο αυτό που δημιούργησαν.
Αν σας φαίνονται πολλά κι ασύνδετα σκεφτείτε ότι συνέβαιναν όλα ταυτόχρονα. Σε σημείο που πολλές φορές είπαμε μεταξύ μας: «Τι έγινε; Μας περίμεναν;».
Και αφού αποφασίζει ότι θα κάνει το εγχείρημα ήρθε η ώρα να βρει και τις αρμοδιότητες. Εγώ είχα αναλάβει την επιμέλεια μιας και μέχρι τότε πάντα εγώ διόρθωνα τα κείμενά μας. Απλά πλέον του δώσαμε επίσημο όνομα.
Εικονογράφηση; Ας κάνει μια πρόταση στη Στεφανία Αϊβαλάκι που την ξέρει από παλιά. Τι απάντησε; Ναι, ναι, ναι! Πριν καλά-καλά ακούσει τις λεπτομέρειες.
Να μιλήσει και με τον Παναγιώτη Τσαούση ώστε να υπάρχουν επιλογές για τους συγγραφείς και να βάλει ο καθένας το δικό του στυλ. Τι απαντάει; Εννοείται! Επίσης χωρίς να προλάβει να του πει ο Χρήστος ακριβώς τι ζητάει.
Και κάπου εκεί αρχίζει και συνειδητοποιεί ότι όχι απλά δεν είναι μόνος του αλλά δημιουργείται μια ομάδα από ανθρώπους που εκτιμάει και είναι εξίσου τρελοί μ’ εκείνον ώστε να συνεισφέρουν στο να εξελιχθεί όλο αυτό.
Κι έρχεται η επίσημη ανακοίνωση: «Είμαστε πλέον ανοιχτά, είμαστε εκδοτικός και είτε το πιστεύετε είτε όχι εμείς τα βιβλία μας πρώτα τα βγάζουμε ψηφιακά για να τα έχουν όλοι και ύστερα ως τυπωμένα βιβλία για να υποστηρίξετε και τους συγγραφείς, τους εικονογράφους, τους επιμελητές και τον εκδοτικό».
Αφού το ανακοινώνει επίσημα αρχίζουν και δίνουν συγχαρητήρια και σε ‘μένα (μιας και συνήθως παρεάκι κάνουμε κάτι τέτοια εγχειρήματα) κι αυτοπροσδιορίζομαι ως «συνιδρύτρια» αφού «ο λαός αποφάσισε πως είναι δικοί μας οι Γλαρόλυκοι». Και ξέρετε ποιο είναι το θέμα; Ότι ποτέ δεν είπε όχι! Ποτέ δεν είπε «είναι δικό μου». Κάπως έτσι, λοιπόν, όλοι μιλάμε στον πληθυντικό για τους Γλαρόλυκους: «έχουμε, είμαστε, θέλουμε..».
Κι έρχεται το προσωπικό μου βήμα σε όλο αυτό: η Φαίδρα! Το κορίτσι που έγραψε τα ποιήματα και για ‘μένα ήταν η πρώτη μου επίσημη επιμέλεια. Κι ενώ είμαι μέσα στο άγχος (γιατί, όπως και να το κάνουμε, άλλο να «ρίχνεις μια ματιά» στα κείμενά σου και του κολλητού σου κι άλλο να κάνεις επιμέλεια για μια άγνωστη) ξεκινάω να μιλάω με τη Φαίδρα και να δημιουργείται μια φιλική σχέση από το πουθενά. Και από εκεί που ήταν η πρώτη μου επιμέλεια, έγινε και η πρώτη που φιλοξένησα στο σπίτι μου.
Και μαντέψτε! Ό,τι τρελή ιδέα της έχουμε πει, τι απαντάει η Φαίδρα; Ναι, ναι, ναι!
Θυμόσαστε τον Δημήτρη Νίκου; Του λέει ο Χρήστος πως σκέφτεται να κάνει εκπομπή για βιβλία και αν θα ήθελε να αναλάβει να είναι ο παρουσιαστής και τι λέει; Εννοείται! Και για να σας το δώσω από μια άλλη οπτική: του πρότεινε να αφιερώσει ώρες πέραν της εργασίας του για να ψάχνει κάθε φορά μουσική, πληροφορίες για το θέμα που θέλει να συζητήσει ή για τον καλεσμένο στην εκπομπή του, για τα βιβλία και να μπορεί να είναι αρκετά γρήγορος ώστε να λύνει τα όποια τεχνικά θέματα. Και λέει ναι! Χωρίς δεύτερη σκέψη.
Και ήρθε η ώρα εγώ να μην μπορώ να αναλάβω όλες τις επιμέλειες μιας και (όπως όλοι σε αυτή την ομάδα) εργάζομαι και θέλει καθαρό μυαλό για να είναι ορθό ένα βιβλίο. Δεν περίμενε νομίζω κανείς μας να γίνει τέτοιος πανικός όταν είπαμε ναι σε όλα!
Κι εδώ έρχεται το άλλο υπέροχο κορίτσι: η Φωτεινή Παναγιωτακοπούλου! Κι αναλαμβάνει όσα εγώ δεν προλαβαίνω και μαντέψτε! Είναι ακόμα ένας άνθρωπος που από άγνωστη για εμένα έγινε φίλη με την οποία τρώω παρέα και συζητάμε για ό,τι μας προβληματίζει.
Κι αυτό είναι το θέμα με τους Γλαρόλυκους, ξεκινάς να συνεργάζεσαι επαγγελματικά και καταλήγεις να πίνεις καφέ με κάποιον που είτε ήξερες από παλιά, είτε ήξερες διαδικτυακά, είτε δεν γνώριζες καν την ύπαρξή του. Ξεκινήσαμε έναν εκδοτικό για να καταλήξουμε να γίνουμε μια παρέα ανθρώπων που θα μοιραστούμε τα προσωπικά μας, θα πιούμε έναν καφέ και θα μιλήσουμε για τα πάντα. Και η παρέα μας όλο μεγαλώνει: ήρθε ο Χρήστος Καρράς, ήρθε η Ισαβέλλα Πρίτσα, η Ιβέτα Ναζλίδου και πόσοι ακόμα που μιλάμε και μας στηρίζουν.
Κι αυτό το κατάφερε ο «μπαμπάς» του εκδοτικού! Γιατί τον λέμε μπαμπά; Πέραν του ότι είναι δικό του παιδί όλο αυτό, μας προσέχει όλους σαν παιδιά. Ξέρει πώς να μιλήσει στον καθένα ξεχωριστά, ξέρει να σεβαστεί τα όρια του καθενός και να θέσει τα δικά του. Είναι ο «μπαμπάς» γιατί μας έχει στο νου του και μας κάνει κομμάτι της ομάδας.
Οι «Γλαρόλυκοι» λοιπόν είναι δικό του παιδί αλλά εμείς πάντα θα λέμε «δικό μας» γιατί έτσι μας έκανε να νιώσουμε.
Σίγουρα δεν θα ταιριάξουμε με όλους το ίδιο ή μπορεί και καθόλου αλλά υπάρχει απ’ όλους η αίσθηση της ομάδας, ο σεβασμός στην τέχνη και τη δουλειά του καθενός και η ανθρωπιά. Και δεν το περίμενε κανείς μας, όταν ξεκίνησε ο εκδοτικός, ότι υπάρχουν τόσοι υπέροχοι άνθρωποι που ήταν της ίδιας φιλοσοφίας και της ίδιας τρέλας. Ξεκινήσαμε για να αναδείξουμε στον κόσμο τα «παιδιά μας» και βρεθήκαμε σε ένα υπέροχο ταξίδι δημιουργίας, αλληλοκατανόησης και σεβασμού.
Και αυτό μόνο ο Χρήστος θα κατάφερνε να το κάνει τόσο καλά και αβίαστα. Γιατί το αγαπάει όλο αυτό και έχει ανεξάντλητη ενέργεια και υπομονή όταν αγαπάει κάτι.
Και κάπως έτσι έχω εγώ στον νου μου την αρχή των «Γλαρόλυκων».
Καλωσήρθατε στην γλαρολυκοπαρέα μας λοιπόν και στους ανθρώπους πίσω από τα κείμενα…